Blog | Het schilderij
Het is een regenachtige woensdagmiddag. Anne en Mieke zitten aan de eetkamertafel te schilderen. Vol zelfvertrouwen vliegen de schilderkwasten van de kleuters over het doek. Het wordt een kleurrijk geheel. Anne schildert een hond met zijn baasje, Mieke een juf met kinderen in de klas. Ik had het er niet uitgehaald, maar het is zoals de kinderen het zelf omschrijven.
Mijmerend loop ik door het huis. Ik herken in deze situatie veel van mijn werk als palliatieve zorg verpleegkundige. Ook daarin geldt: het is zoals de cliënt het zegt. Ik hoef daar niets van te vinden, maar alleen maar te luisteren en aan te nemen wat hij of zij vertelt.
Ondertussen wordt de verf driftig op het schilderspalet gemengd. Een prachtige verscheidenheid aan kleuren ontstaat. Dan wordt de stilte verstoord door het geluid van mijn telefoon. Of ik nog even bij meneer Mijnders langs wil gaan. Ik ken meneer al jaren. In het begin van zijn ziekte voerde ik gesprekken met hem en zijn vrouw. Over hoe het met hem ging en over wat zijn verwachtingen en verlangens waren. Ook sprak ik met zijn negenjarige zoontjes Luuk en Vincent.
Meneer wist dat hij afscheid moest nemen. Hij had nog zo graag zoveel met zijn jongens willen doen. Samen hutten bouwen, samen vissen. Hij wilde hen nog zoveel leren en zoveel vertellen. Bijvoorbeeld over zijn eigen jeugd, over zijn ouders en over alles wat belangrijk is in het leven. Hij wilde herinneringen voor hen achterlaten, maar wist niet waar hij moest beginnen.
Na verschillende ideeën te hebben gedeeld, besloot hij om met Luuk en Vincent een schatkist te maken. Een kleurrijke schatkist waarin foto’s en cadeautjes werden gestopt die zorgvuldig waren uitgezocht. Ook werden er verschillende zelfgeschreven briefjes ingedaan waarop meneer leuke gebeurtenissen deelde uit de kinderjaren van zijn zoons. En briefjes waarop staat hoeveel hij van hen houdt. Die briefjes hebben Luuk en Vincent tijdens hun verjaardag, enkele weken geleden, mogen openmaken en lezen.
Inmiddels ben ik aangekomen bij de woning van het gezin. Als ik binnenkom hoor ik meneer rochelend ademhalen. Op het tafeltje naast zijn bed zie ik de schatkist staan. Zijn vrouw zit aan de andere kant en houdt zijn hand vast. Aan het voeteneind zie ik twee witte gezichtjes. Het zijn Luuk en Vincent. Ze zitten stil en kijken wat angstig om zich heen. Alleen de ademhaling van hun vader is hoorbaar. Stilte … Een eerbiedige stilte die even onderbroken wordt door de vraag van een van de jongens: “Heeft papa het nu niet benauwd?”
Even later is het echt stil. Meneer Mijnders is overleden. Verdrietig staan ze aan het bed, moeder met haar twee zoons. Ik trek mij even terug. Dit is een moment voor hen samen.
Als ik thuiskom valt mijn oog op de schilderijen van de kinderen. Een kleurrijk geheel. Veel rood, de kleur van kracht en enthousiasme. Ook veel geel, de kleur van plezier en levenslust; iets wat Anne en Mieke kenmerkt. Ik denk aan Luuk en Vincent. Hoe zou hun schilderij er op dit moment uitzien?
Gerda van de Kolk-Bronkhorst
Palliatieve zorg verpleegkundige
Deze blog is onderdeel van de blogserie ‘Specialistische zorg’, die beurtelings wordt verzorgd door onze wondverpleegkundigen, casemanagers dementie, oncologieverpleegkundige en palliatieve zorg verpleegkundigen.
Ontwerp & realisatie door