Blog: Een waardevol beroep in tijden van onzekerheid
Een relatief jong echtpaar, waarvan de vrouw op 59-jarige leeftijd de diagnose Alzheimer heeft gekregen.
Lees verderEen relatief jong echtpaar, waarvan de vrouw op 59-jarige leeftijd de diagnose Alzheimer heeft gekregen.
Lees verderWat is palliatieve zorg? En wat betekent het als je te horen hebt gekregen dat je ongeneeslijk ziek bent? Wat is er dan nog mogelijk? Die vragen staan onder andere centraal tijdens de Week van de Palliatieve Zorg die vandaag begonnen is. Willy van Zetten, palliatieve zorg wijkverpleegkundige bij RST, deelt haar ervaringen aan de hand van een casus uit de praktijk.
Lees verderMet een zwaai draait de voordeur van het keurige rijtjeshuis open. Twee grote hondenlijven springen blaffend naar buiten. Terwijl ik me laat besnuffelen, zegt de bazin bij wijze van bemoediging dat het altijd een beetje spannend is: “Als ze je mogen, gaat het goed.” Dat deze opkikker positiever bedoeld is dan dat ik het nu voel, ligt waarschijnlijk aan mij. Ik houd best van honden, maar deze …?!
Lees verderVoorzichtig gaat de deur open. Argwanend kijken twee ogen mij aan. Ik stel mezelf voor en langzaam doet mevrouw de deur verder open. In de kamer zit haar echtgenoot al te wachten. “Goedemorgen. Kom verder hoor!”
Lees verderHet is een regenachtige woensdagmiddag. Anne en Mieke zitten aan de eetkamertafel te schilderen. Vol zelfvertrouwen vliegen de schilderkwasten van de kleuters over het doek. Het wordt een kleurrijk geheel. Anne schildert een hond met zijn baasje, Mieke een juf met kinderen in de klas. Ik had het er niet uitgehaald, maar het is zoals de kinderen het zelf omschrijven.
Lees verderZe is een jonge vrouw van 41 jaar. Ze heeft een dochtertje van 4. Sinds drie jaar weet ze dat ze een gemetastaseerd mammacarcinoom heeft, met metastasen in de botten en in de hersenen. In Nederland is ze ‘uitbehandeld’, maar in België krijgt ze nog chemokuren. Ze heeft veel pijn. Er ontstaat een wervelfractuur onder in haar rug. Hier wordt ze aan geopereerd met goed resultaat.
Lees verderOntroerd kijkt hij me aan. Tranen vullen langzaam zijn ogen. Wie had dit ooit kunnen denken en durven hopen? In maart van dit jaar ontmoette ik meneer voor het eerst. Na de eerste chemokuur, besloot hij daarmee te stoppen. Hij was er zo ziek van.
Lees verderOp de Dag van de Verpleging (12 mei red.) kreeg ik een pakketje van mijn werkgever door de brievenbus. Natuurlijk was ik nieuwsgierig en maakte het meteen open. Er zaten vrolijke sokken in. Terwijl ik de sokken bekeek kreeg ik een flashback naar een cliëntsituatie.
Lees verderMevrouw De Jong heeft dementie. Ze woont nog zelfstandig, en met hulp van familie gaat dat redelijk. Wel gaat mevrouw, zowel geestelijk als lichamelijk, langzaam achteruit. Ze wordt wankel op haar benen en de familie vraagt zich steeds vaker af of het mevrouw wel lukt om iedere avond veilig naar bed te komen. Om die twijfel weg te nemen, is in overleg met mevrouw De Jong een aantal maanden geleden besloten om de zorg in te schakelen voor hulp bij het naar bed gaan.
Lees verderStil zitten we in de woonkamer. Ik als jonge palliatief verpleegkundige tegenover een oude man vol wijsheid en levenservaring. Hij was altijd sterk en is dat nog steeds. Alleen lijkt hij in niets meer op de persoon die hij was. En toch, in zijn ogen glinstert de vechtlust, de wil om door te gaan.
Lees verder