“Ze verdienen allemaal een lintje”

Ze tellen hun jaren, zoals ze zelf zeggen. Maar mevrouw (80) en meneer (78) Kok zijn intens dankbaar voor het leven dat achter hen ligt. Ze brachten een gezin groot, zijn 55 jaar getrouwd en wonen nog steeds zelfstandig. Inmiddels met hulp van RST Zorgverleners.

Ze rooiden het wel samen, meneer en mevrouw Kok. Hoewel zij naar eigen zeggen ‘altijd al een zwak gestel had’, vulde meneer haar prachtig aan. Hij deed de klusjes, zij zorgde voor het huishouden. Tot meneer tweeënhalf jaar geleden hartproblemen kreeg en een flinke operatie moest ondergaan. “Hij werd opgenomen in Goes, maar werd door de ernst van de situatie doorgestuurd naar Breda. Vanaf dat moment reden de kinderen me elke dag heen en weer, zodat ik mijn man kon bezoeken.”

Kwakkelen

Vanaf die tijd begint mevrouw Kok te kwakkelen met haar gezondheid. “Mijn man knapte snel op na de ingreep. Maar ik knapte af. De spanning rond de operatie, het heen en weer rijden, het werd me allemaal te veel. Ik kreeg corona en er vervolgens een flinke griep bovenop. Mijn lichaam verzwakte, ik kon nauwelijks meer op mijn benen staan. En dat terwijl mijn man ook nog niet de oude was. Toen ik maar niet opknapte, kon het niet langer zo. Onze kinderen, waarvan er zes in de zorg zitten,  grepen – in goed overleg – in. Zij hebben alles op alles gezet om de juiste hulp voor ons te regelen.”

Grote zegen

Inmiddels komen de verzorgenden van RST twee keer per week langs om mevrouw Kok te douchen. “Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. Natuurlijk is het weleens slikken om te ervaren dat je steeds afhankelijker wordt. Maar ik ben tachtig en dan hoef je ook niet alles meer te kunnen.” Ze ervaart de zorg van RST als een ‘grote zegen’. “Ik ben zo blij als die dames komen. Ze verdienen allemaal een lintje. Ze nemen altijd de tijd voor een gesprekje, geven me tips, overleggen waar nodig en leven ontzettend mee. ’t Is geweldig wat ze allemaal doen.”

Meeleven

Het feit dat de achtergrond van de verzorgenden reformatorisch is, schept zeker een band, volgens mevrouw Kok. “Ze begrijpen wat je bezighoudt en hoe je in het leven staat. Ze nemen de tijd voor een goed gesprek en leven mee in elke situatie.” Ontroerd: “Toen ik begin van dit jaar zo ziek was, kwamen ze ongevraagd elke dag even kijken hoe het ging. Dat vond ik zo ontzettend fijn. Je wordt gezien als mens, niet als alleen maar een cliënt. En als ze weggaan zwaaien we ze altijd even uit. Kanjers zijn het, die dames. Ik kan niet anders zeggen. En mocht ik ooit meer zorg nodig hebben, dan twijfel ik er geen moment aan om hen te vragen dit op zich te nemen. Want ons vertrouwen hebben ze.”