Blog van een oncologieverpleegkundige

Met een zwaai draait de voordeur van het keurige rijtjeshuis open. Twee grote hondenlijven springen blaffend naar buiten. Terwijl ik me laat besnuffelen, zegt de bazin bij wijze van bemoediging dat het altijd een beetje spannend is: “Als ze je mogen, gaat het goed.” Dat deze opkikker positiever bedoeld is dan dat ik het nu voel, ligt waarschijnlijk aan mij. Ik houd best van honden, maar deze …?!

Tegen de tijd dat ik aan tafel ben geschoven en ik met een bons iets zwaars op mijn voeten voel ploffen, stel ik enigszins opgelucht vast dat ik blijkbaar tot de categorie ‘mensen die ze mogen’ hoor. De eerste horde is genomen! Nu de baas nog, praat ik mezelf moed in.

Enigszins argwanend staren twee paar ogen mij keurend aan. Blijkbaar hoor ik hier nog niet in het rijtje ‘mensen die ze mogen’. En of dat net zo snel gaat als bij het zware, wollige lijf dat nu tevreden op mijn voeten ligt, is nog maar de vraag.

Voorzichtig open ik het gesprek: “Er gebeurt veel, denk ik?” Wat een saaie zin … maar het werkt. Al gauw komen de verhalen los. Hoe ze zijn geschrokken toen ze totaal onverwacht die ernstige diagnose hoorden. Hoe onzeker ze werden van alle verhalen om hen heen, iedereen die het beter weet. Hoe erg de bijwerkingen zijn sinds de chemokuren zijn gestart een maand geleden. Gelaten eindigt het relaas: “Maar ja, doorgaan maar hè? Het is niet anders!”

Ik informeer naar de bijwerkingen, of ze ook weten hoe het komt. De misselijkheid, de moeheid, de pijn in de slokdarm, de diarree. Of ze er ook iets voor gekregen hebben? “Welnee, het hoort er allemaal bij volgens de dokter.” Stukje bij beetje ontrafelen we de chaos. Wat de oorzaak is van al dat nare. Dat er mogelijkheden zijn om er minder last van te hebben. Dat we misschien samen de oncologiepoli kunnen bellen. Dat je iets kunt met voeding. Met medicatie. Met verzorgingsproducten. Welke alternatieven er zijn als je geen pruik wilt dragen en er toch leuk uit wilt zien. Dat er begeleiding mogelijk is, beweging goed is. Er komen namen voorbij van fysiopraktijken in de buurt.

Langzaam komt er wat begrip in de ogen. Ze kijken helderder, vertrouwen lees ik er in. Hé, iemand die weet hoe het zit. Iemand die met ons mee wil denken, gewoon hier thuis. Aan de keukentafel. De spanning lijkt minder te worden. De eerste banden zijn gelegd. Een telefoonnummer wordt achtergelaten. Handen worden geschud. “Kom je gauw nog eens?”

Vrolijk word ik gedag geblaft. Nog twee paar vriendelijke ogen stralen me toe. “Kom je gauw nog eens?”

Nienke van den Broek
Oncologieverpleegkundige

Deze blog is onderdeel van de blogserie ‘Specialistische zorg’, die beurtelings wordt verzorgd door onze wondverpleegkundigen, casemanagers dementie, oncologieverpleegkundige en palliatieve zorg verpleegkundigen.