Blog | Hoop doet leven

Ze is een jonge vrouw van 41 jaar. Ze heeft een dochtertje van 4. Sinds drie jaar weet ze dat ze een gemetastaseerd mammacarcinoom heeft, met metastasen in de botten en in de hersenen. In Nederland is ze ‘uitbehandeld’, maar in België krijgt ze nog chemokuren. Ze heeft veel pijn. Er ontstaat een wervelfractuur onder in haar rug. Hier wordt ze aan geopereerd met goed resultaat.

De huisarts vraagt palliatieve huisbezoeken aan. Tijdens de gesprekken die ik met haar voer, valt me op dat ze in de ontkennende fase lijkt te zitten. “In België geven ze tenminste niet zo gauw op. Die breuk kan ook wel ergens anders door gekomen zijn”. Ze geeft aan dat ze liever niet praat over hoe het zou kunnen gaan.

In de Nederlandse cultuur vinden we het belangrijk dat mensen juist geïnformeerd worden, dat we proactief zorg plannen en dat we gezamenlijk besluiten nemen. Daarom denk ik dat het goed zou zijn als ze een realistisch beeld van haar toekomst heeft. En dat ze met haar man over haar en zijn toekomst kan praten.

Ik vraag haar of ze gemakkelijker schrijft dan praat. Dan veert ze op: “Ja, ik schrijf graag!” Samen bespreken we de mogelijkheid om alles wat ze wil delen, maar wat haar niet lukt om te zeggen, op papier te zetten. Ze gaat een brief schrijven naar haar man en naar haar dochtertje.

Als ik weer kom, loopt ze met krukken. De transfers gaan moeizaam. Ondanks verhoging van de pijnstilling, is de pijn toegenomen. Ze straalt echter strijdlust uit. “Ik ben geloof ik de enige die gelooft dat ik nog beter kan worden. Ik ga geen brieven schrijven. Jullie kunnen nog wel eerder overlijden dan ik. We zijn allemaal even oud.” Tijdens het gesprek dat volgt, vraagt ze haar man om een bepaald drankje voor haar klaar te maken. “Dat wil ik wel doen voor je, maar …” Hij haalt zijn schouders op en met een hulpeloze blik kijkt hij me aan. Zij vindt het drankje echt heel belangrijk. “Het is mijn laatste hoop om beter te worden.”

Ik kijk hen beiden aan. Langzaam begint het voor me te dagen. Haar hoop is geen ontkenning of valse hoop. Ze wéét het wel.

Voor mij en voor haar man heeft hoop een verband met feiten en verwachting. Zeg maar, een realistische hoop. Maar voor haar is hoop gerelateerd aan haar wensen. Ze heeft hoop nodig om haar leven nog te kunnen leven. Ze heeft hoop nodig om moed te houden.

Dan zeg ik: dat hoop ik ook, voor jou …

Willy van Zetten-Roseboom
Wijkverpleegkundige palliatieve zorg

Deze blog is onderdeel van de blogserie ‘Specialistische zorg’, die beurtelings wordt verzorgd door onze wondverpleegkundigen, casemanagers dementie, oncologieverpleegkundige en palliatief verpleegkundigen.